Achter de schermen met Micheal bij de KVS
[leestijd 7 minuten]
Het is oktober 2018. Nog vers in mijn geheugen, de Kindervakantiespelen 2018. Een groot festijn met 250 kinderen en 2 weken lang geen druppel regen. Een geslaagd evenement en heel veel positieve reacties van ouders en kinderen.
Maar nu het oktober is, beginnen de voorbereidingen al weer voor KVS 2019. In de eerste vergadering de grote vraag: Hoe gaan we het nog beter en nog leuker maken dan vorig jaar. Na de taken verdeeld te hebben, zijn we weer druk aan de slag gegaan. Maar waar begin ik…
Sponsors zoeken, brieven naar scholen, flyers uitdelen, posters plakken, Facebook-promoties en stukjes in de Binding. En er moet nog meer gebeuren…. Vergunningen, locatie regelen, 2 weken vrij vragen van mijn eigen werk, legertenten, pallets en spijkers. En het meest onmisbare: vrijwilligers natuurlijk! Waar door de jaren heen altijd wel een groepje enthousiastelingen blijven hangen, heb je natuurlijk ook nieuwe aanwas nodig. Maar waar vind ik jongeren die 1 of 2 weken lang zich in het zweet willen werken met kinderen, terwijl ze evengoed ook in de bollenschuur aan de slag kunnen. Maar gelukkig melden 10 nieuwe vrijwilligers zich. Fantastisch!
En nu gaat het pas echt beginnen…. De maanden zijn voorbij gevlogen en het is al eind juni. Het aftellen is begonnen, met nog 2 weken op de teller. De deadline voor de inschrijvingen is inmiddels verstreken. En raad eens… Totaal 293 kinderen die meedoen aan de Kindervakantiespelen 2019! Ik doe al 10 jaar mee, maar heb nog nooit zo veel kinderen meegemaakt tijdens de KVS. Dan besef ik dat we met iets groots bezig zijn en dan krijg ik toch wel een beetje kippenvel.
Het aftellen gaat door. Vrijdag voor de eerste week krijg ik de sleutel van het terrein de Westrand overhandigd en het opbouwen kan beginnen. Legertenten opbouwen, stroom en water aanleggen, de KVS-caravan het terrein op, pallets ophalen. En niet te vergeten, mijn eigen tent moet ook nog. En dan zondag snel aanschuiven bij de zondag bijeenkomst van Week 1 om het dagprogramma te maken van de eerste maandag. Dan nog even een hapje eten en dan gauw te bed, want morgen is de grote dag.
Om half 8 gaat de wekker en ik weet, het is zo ver. De maanden voorbereiding, de avonduurtjes en de weekenden die er ingestopt zijn om alles in kannen en kruiken te krijgen, gaan zich nu bewijzen. Hebben we overal aan gedacht? Niets gemist? En dan komt het fantastische moment… De klok slaat 9 uur. De vrijwilligers staan zenuwachtig te wachten in de hal. De kinderen minstens net zo zenuwachtig te wachten in de kuil bij de Schoof. Na m’n geïmproviseerde peptalk met de vrijwilligers loop ik naar buiten en hoor ik al direct kinderen joelen en schreeuwen. Woow, wat zijn het er veel! En wat zijn ze enthousiast!
Met moeite kom ik boven het geluid uit om de kinderen te vragen of ze er zin in hebben. Maar na 2 keer een volmondige JAAAAA, was het mij duidelijk. We kunnen beginnen! De kinderen lopen naar de leiding toe van hun groep en voor je het weet, is iedereen op pad. Aan mij de taak om team Rood te versterken en de 23 kinderen een onvergetelijke week te bezorgen.
Nog een beetje frisjes en wat spatregen, vliegt de maandag voorbij. En ook de dinsdag, de dag waarop ik met groep Rood mag huttenbouwen, gaat nog harder voorbij. Maar dan begint het echte werk. Wanneer de kinderen om 16u naar huis gaan, mag er nog even een Open Avond opgetuigd worden. Waar ik van tevoren al veel heb voorbereid, moet er nog veel gebeuren voordat het hek voor bezoekers open gaat. Dus snel een hapje avondeten erin en met alle vrijwilligers naar de Westrand. Wanneer de brandweer ook binnen is, kunnen we beginnen. Het hek gooi ik klokslag 19u open, probeer nog iets te roepen als: “Welkom op de Open Avond” en 450 mensen betreden het terrein.
Na een uurtje lachen, gieren, brullen en de benodigde gesprekken met ouders over of hun kind blijft slapen tijdens de kampnacht, is het al weer afgelopen en kan ik even m’n momentje voor mezelf pakken. De hele dag in touw met de kids en dan in de avond ook nog even m’n best doen, eist vaak wel zijn tol. Maar gelukkig mag ik woensdag ietsje langer blijven liggen, omdat de kinderen dan pas om half 11 komen.
De woensdag breekt aan. Kinderen staan te springen om met hun luchtbed hun tent in te gaan richten. Waar het soms wat onhandig meenemen is voor ouders (sorry daarvoor), zijn de kids alleen maar gefocust op of hun bed wel naast een vriendje of vriendinnetje ligt. Na een uurtje inrichten begint het lange woensdag-programma, eindigend met de welbevreesde spokentocht. Ook in groep Rood hebben (bijna) alle kinderen zin in de spokentocht. Met m’n zaklampje en 5 bange kids door het bos, was er dit jaar ergens een weerwolf verstopt. Gelukkig kwam ik met net zoveel kids het bos weer uit als dat ik er in ging en stond de nacht-rust in zelfgemaakte hut voor de boeg. Althans, de nacht. Voor ons als vrijwilligers was het alles behalve rust. Ik ga immers pas slapen als het laatste kind slaapt en ik word wakker wanneer het eerste kind weer wakker wordt. En ook dit jaar werd het record weer gevestigd… Iets na 2 uur sliep het kroost eindelijk en om half 5 waren de eerste Duracell-batterijtjes weer wakker. En wanneer ik vanuit m’n eigen tentje zie dat ze hun zelfgemaakte tent om half 7 besluiten af te breken, is het toch nodig om als vrijwilliger de veiligheid te waarborgen. Kortom, ik moest er al weer uit.
Gelukkig duurt zo’n dag dan niet heel lang meer. Even met alle kids de pallets opstapelen, de spijkers krom slaan, de slaapspullen opruimen en nog even een lekkere hotdog halen. En dan is het al weer tijd en komen ouders het terrein op om hun kinderen weer op te halen. En wat is dat toch altijd een ontroerend moment, wanneer ouders ons enorm bedanken en ik aan de kinderen merk dat ze balen dat het al voorbij is. Soms een high-five en soms een traan. Ja, de week was nu echt voorbij. Gelukkig krijgen de kids nog een groepsfoto mee als herinnering aan de onvergetelijke week.
En dan de tweede week. De tweede week is in concept natuurlijk niets anders. Behalve dat ik de ervaring van de eerste week natuurlijk meeneem naar de tweede. Waar ik als vrijwilliger er al een week op hebt zitten en geprobeerd heb in het weekend wat bij te slapen, komen er de tweede week nog eens 80 kinderen die graag een feestje willen meemaken. Ondanks de temperaturen die de tweede week bereikten, heeft ieder kind (en iedere vrijwilliger) de week weer overleefd en was de donderdag ook weer net zo snel voorbij als in week 1. Maar wanneer de kids naar huis gaan op de donderdagmiddag, de vrijwilligers net zo weinig geslapen hadden als in de eerste week, stond ons nu de nobele taak om in de brandende zon alle spullen weer op te ruimen op de Westrand. Legertenten weer inpakken, caravan weer volstoppen en alle spelattributen weer terug naar de Schoof. En wanneer ik om 15u als laatste het terrein verlaat, komt het besef… Het is al weer voorbij…
Maanden voorbereiding en de 2 meest intensieve weken van het jaar zijn dan nu toch echt voorbij. Dan nog even in het weekend bijslapen, want maandag mag ik mij al weer melden bij mijn werkgever om het gewone leven weer op te pakken. Ik moet nog even bedenken hoe ik de baas uit ga leggen dat ik eerst eventjes rustig aan wil doen en nog even bij wil komen van m’n vakantie.
In de week na de KVS, krijgen we per mail, per Facebook, per whatsapp en via-via enorm veel complimenten en bedankjes van ouders en kinderen. Dat ze weer een fantastische week hebben beleefd en volgend jaar zeker weer meedoen. En met de waardering van die kids en hun ouders, bedenk ik mij maar 1 ding: laat oktober maar snel komen want dan mag ik al weer beginnen met de voorbereidingen voor de Kindervakantiespelen 2020.
Ik wil iedereen: kinderen, ouders, sponsors, maar vooral alle vrijwilligers enorm bedanken voor de afgelopen weken. Want wat hebben wij er weer een onvergetelijk feest van gemaakt! Super bedankt! En hopelijk tot volgend jaar!
